Berneński Pies Pasterski to ponad 40 kilogramów bezinteresownej miłości i radości. To chodząca dobroć, wcielenie wierności i oddania. Berneńczyk kocha cały świat. Bardzo przywiązuje się do swojej rodziny, do każdego z jej członków. Źle czuje się w odosobnieniu, wprost nie znosi samotności, popadając wówczas w przygnębienie. Nie nadaje się do trzymania w kojcu a tym bardziej na łańcuchu, czy wyłącznie na zewnątrz bez kontaktu z właścicielem. Jest bardzo łagodny, cierpliwy i ufny. Chętnie uczestniczy w zabawach z dziećmi, znakomicie czuje się w ich towarzystwie. W stosunku do innych ludzi przyjazny i kontaktowy. Nawiązuje pozytywne relacje z innymi zwierzętami. Rzadko szczeka. Berneńczyk jest psem spokojnym, pewnym siebie, czujnym ale nie agresywnym. Jest doskonałym stróżem. Nie skacze i nie ujada, a o niepokojących zdarzeniach informuje donośnym głosem. Nie robi użytku ze swojej olbrzymiej postury. Lubi znajdować się w centrum wydarzeń. Uwielbia przestrzeń, ruch na świeżym powietrzu i jak na górskiego psa przystało, kocha śnieżne harce. Niestety źle znosi upały. Dlatego warto oswoić go z wodą aby latem pływanie mogło stać się sposobem na ochłodzenie i stanowić znakomitą rozrywkę. Berneńczyk jest chętny do realizowania różnorodnych zadań. Mądry i inteligentny, wprawia w zdumienie swoją sprawnością i wytrzymałością. Chętnie bierze udział w różnego rodzaju kursach i szkoleniach, szybko uczy się i sprawnie wykonuje zadania. Ze względu na swój dobry węch i chęć podejmowania tropu berneńczyk może być doskonałym psem tropiącym lub ratowniczym (np. do poszukiwania ofiar trzęsień ziemi). Może spełniać rolę psa terapeuty (np. w dogoterapii), przewodnika osoby niewidomej, może asystować ludziom niepełnosprawnym oraz ludziom starszym. I choć niegdyś wykorzystywany jako pies stróżujący, zaganiający i pociągowy, dzisiaj pełni głównie rolę psa do towarzystwa. Każdy berneńczyk uwielbia zabawy. Z wielką radością biega za piłką, odnajduje ukryte przedmioty lub chowające się osoby. Cieszy się z towarzystwa człowieka, chętnie uczestniczy w długich, urozmaiconych spacerach. Nie znosi nudy, wówczas przychodzą mu do głowy różne dziwne pomysły. Dzięki chęci współpracy z opiekunem może z powodzeniem brać udział w zawodach PT (psa towarzyszącego) lub w obedience (sportowym posłuszeństwie). Ze względu na wagę psa i długi okres wzrostu nie zaleca się takich form aktywności, które nadmiernie obciążają układ ruchu (stawy, ścięgna) tj. długie bieganie, skoki lub zmuszają do gwałtownych zwrotów. Nie zaleca się agility, flyball, dog frisbee ponieważ budowa berneńczyka nie predysponuje go do skoków, szybkiego pokonywania slalomów, czołgania się i biegania na równoważni na czas. Nie należy zmuszać berna do biegania, jeśli on sam nie ma na to ochoty. Każdy berneńczyk wymaga wychowania, konsekwencji oraz ustalenia jasnych reguł. Jest łatwy do ułożenia, jednak jego edukację należy rozpocząć wcześnie i prowadzić systematycznie. Wówczas ze słodkiej puchatej kuleczki wyrośnie wspaniały, zrównoważony pies ze wszystkimi zaletami rasy. Z uwagi na delikatną psychikę rządy tzw. „silnej ręki” są absolutnie wykluczone. Nie należy stosować przemocy oraz wystrzegać się krzyków, które stresują psa. Szczenięta wymagają wczesnej stymulacji i socjalizacji. Więcej …
Kto raz zakochał się w berneńczyku, pozostanie wierny tej rasie na zawsze.
Wzorzec FCI nr 45
BERNEŃSKI PIES PASTERSKI
(Berner Sennenhund, Bernese Mountain Dog)
Kraj pochodzenia: Szwajcaria
Data publikacji obowiązującego wzorca: 25.05.2003
Przeznaczenie: Pierwotnie pies stróżujący, zaganiający i pociągowy
w wiejskich zagrodach w Kantonie Berna, dzisiaj także pies rodzinny
i wielostronny pies pracujący.
Klasyfikacja FCI:
Grupa 2 – Sznaucery, pinczery, molosy,
szwajcarskie psy pasterskie i rasy pokrewne.
Sekcja 3 – Szwajcarskie psy pasterskie.
Nie podlega próbom pracy
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY
Berneński Pies Pasterski jest psem wiejskim o starym rodowodzie, wykorzystywanym u podnóża Alp, w części Wyżyny Szwajcarskiej i w okolicach Berna jako pies stróżujący, pociągowy i zaganiający. Jego pierwotna nazwa „Durrbachler” pochodzi od zajazdu i gospody Duerrbach koło Riggisbergu, gdzie ten długowłosy, trójbarwny pies podwórzowy był szczególnie chętnie trzymany.
W latach 1902, 1904 i 1907 psy te zostały pokazane na wystawach i kilku hodowców z Burgdorfu postanowiło w listopadzie 1907 roku zorganizować się w celu hodowli w czystości rasy. Założyli oni „Szwajcarski Klub Duerrbachlera” i opracowali wzorzec rasy. W roku 1910 na wystawie w Burgdorf, na którą wielu okolicznych mieszkańców przyprowadziło swoje psy, zaprezentowano 107 Duerrbachlerów.
Od tej chwili rasa, określana teraz, w nawiązaniu do pozostałych ras szwajcarskich ras pasterskich, jako Berneński Pies Pasterski, zyskała sobie szybko przyjaciół w całej Szwajcarii a wkrótce potem również w sąsiadujących Niemczech. Dzisiaj Berneński Pies Pasterski, dzięki swojemu atrakcyjnemu trójbarwnemu umaszczeniu i zdolności przystosowywania się jest znanym i cenionym na całym świecie psem rodzinnym.
OGÓLNE WRAŻENIE:
Długowłosy , trójbarwny, więcej niż średniej wielkości, mocny i ruchliwy pies użytkowy o mocnych kończynach, harmonijny i proporcjonalnie zbudowany.
WAŻNE PROPORCJE:
Stosunek wysokości w kłębie do długości tułowia 9:10, raczej krępy niż długi. Idealny stosunek wysokości w kłębie do głębokości klatki piersiowej 2:1
USPOSOBIENIE/CHARAKTER:
Pewny, uważny, czujny i odważny w codziennych sytuacjach, łagodny i oddany w stosunku do zaufanych osób, pewny siebie i przyjazny w stosunku do nieznajomych; średni temperament, łatwy do ułożenia
GŁOWA:
Mocna, proporcjonalna do całej budowy, nie za potężna Mózgoczaszka: widziana z profilu i od przodu jest lekko wypukła, słabo zaznaczona bruzda czołowa
Stop: wyraźnie, ale niezbyt mocno zaznaczony, mocna, średniej długości kufa.
Nos: czarny
Kufa: mocna, średniej długości, grzbiet nosa prosty
Fafle: przylegające, czarne
Uzębienie: Kompletny, mocny zgryz nożycowy (M3 nie są brane pod uwagę). Zgryz cęgowy tolerowany.
Oczy: ciemnobrązowe, o kształcie migdałów, o dobrze przylegających powiekach, osadzone nie za głęboko, ani nie wypukłe. Luźne powieki są wadą.
Uszy: średniej wielkości, trójkątne, wysoko osadzone, lekko zaokrąglone, w stanie spoczynku płasko przylegające, przy natężonej uwadze skierowane do przodu, przy czym brzeg ucha przylega do głowy.
Szyja: mocna, muskularna, średniej długości
Górna linia: od szyi lekko w dół, harmonijnie przechodząca w kłąb, następnie prosta, pozioma
Grzbiet: mocny i prosty, poziomy
Lędźwie: szerokie i mocne, widziane z góry lekko wcięte
Zad: łagodnie zaokrąglony.
Klatka piersiowa: szeroka i głęboka, sięgająca do łokci, z wyraźnym przedpiersiem, o szeroko-owalnym przekroju, żebra sięgające możliwie jak najdalej do tyłu
Dolna linia i brzuch: Od klatki piersiowej lekko wznosząca się ku tylnym kończynom.
Ogon: gęsto owłosiony, sięgający przynajmniej do stawu skokowego, w stanie spoczynku zwisający, w ruchu noszony na wysokości grzbietu lub lekko powyżej.
KOŃCZYNY:
Mocnej budowy
Kończyny przednie:
patrząc z przodu proste i równoległe, raczej szeroko ustawione.
Łopatki: długie, mocne, ustawione ukośnie, tworzące z ramieniem kąt niezbyt rozwarty, przylegające i dobrze umięśnione.
Łokcie: dobrze przylegające, nie odstające ani nie wykręcone do wewnątrz
Przedramię: mocne, proste
Śródręcze: widziane z boku prawie prostopadłe do podłoża, mocne, widziane z przodu stanowi proste przedłużenie przedramienia
Łapy: krótkie, zaokrąglone i zwarte, palce dobrze wysklepione, nie wykręcone ani do wewnątrz, ani na zewnątrz
Kończyny tylne:
patrząc od tyłu ustawione równolegle, nie za wąsko,
Udo: dość długie, szerokie, mocne, dobrze umięśnione.
Podudzie: długie, tworzące z udem wyraźny kąt
Staw kolanowy: wyraźnie kątowany
Staw skokowy: mocny i dobrze kątowany
Śródstopie: Prawie prostopadłe, ostrogi muszą być usunięte, za wyjątkiem krajów, gdzie operacyjne usuwanie ostróg jest zabronione
Stopa: lekko wysklepiona, mniej niż łapa nie skręcona ani do środka ani na zewnątrz
Chody: przestrzenne, równomierne w każdym tempie, dynamiczne, o swobodnym wykroku i mocnej pracy tylnych kończyn; w kłusie, patrząc od przodu i od tyłu, kończyny prowadzone równolegle.
OKRYWA WŁOSOWA:
Włos: długi, błyszczący, prosty lub lekko sfalowany.
Umaszczenie: kruczoczarna maść podstawowa z ciemnym brązowoczerwonym podpalaniem na policzkach, nad oczami, na wszystkich czterech kończynach i na klatce piersiowej, z białymi znaczeniami według wzoru: czysto biały, symetryczny rysunek na głowie: biała strzałka, która się rozszerza symetrycznie w kierunku nosa, tworząc białe znaczenie na kufie. Strzałka na czole nie powinna zachodzić na brązowe plamy nad oczami, a białe znaczenie na kufie powinno sięgać najwyżej do kącików warg białe, umiarkowanie szerokie znaczenie przechodzące z podgardla na klatkę piersiową pożądane: białe łapy, biały koniec ogona tolerowane: mała, biała plama na karku, mała , biała plama przy odbycie.
WIELKOŚĆ:
Wysokość w kłębie:
psy 64 – 70 cm. (wzrost idealny 66 – 68 cm.)
suki 58 – 66 cm. (wzrost idealny 60 – 63 cm.)
WADY:
Każde odstępstwo od wzorca należy traktować jako wadę. Jej ocena powinna być proporcjonalna do stopnia tego odstępstwa:
– niepewny charakter
– delikatny kościec
– nierówne ustawienie siekaczy , jeśli jest zachowany prawidłowy zgryz
– brak innych zębów niż najwyżej dwóch (P1) (M3) nie są brane pod uwagę
szata:
– wyraźnie skręcony włos
błędy w umaszczeniu:
– brak białych znaczeń na głowie
– za szeroka strzałka i/lub białe znaczenie na kufie sięgające poza kąciki warg
– biały kołnierz
– duża biała plama na karku (o średnicy przekraczającej 6 cm.)
– duża biała plama przy odbycie (o średnicy przekraczającej 6 cm.)
– białe znaczenia na przednich kończynach, które wyraźnie sięgają poza środek śródręcza
– rażąco asymetryczny rysunek na głowie i klatce piersiowej
– czarne plamy i pasma na białym rysunku klatki piersiowej
– nieczysta biel (silne plamy pigmentowe)
– brązowe lub czerwone przesianie czarnej maści podstawowej
WADY WYKLUCZAJĄCE:
– agresywność, lękliwość, wyraźna płochliwość
– rozszczepiony nos
– przodozgryz, tyłozgryz, zgryz przemienny
– jedno lub dwa niebieskie oczy lub oczy z niebieskimi plamkami
– entropium, ektropium
– zakręcony lub załamany ogon
– krótki lub szorstki włos
– brak trójbarwności
– maść podstawowa inna niż czarna
Psy, które wykazują nienormalne zachowania, lub zachowania zaburzone, muszą zostać zdyskwalifikowane
UWAGA:
Psy muszą mieć dwa normalnie rozwinięte jądra, w pełni usytuowane w mosznie.